Anouk - It wasn't me Can you tell me how you feel
When you turn on your tv
When you see me singing through my tears
I've saved up all these years
Can you tell me what you see
When you read the magazines
Do you see yourself in me
When you read the magazines
When the DJ plays this song
Can you tell me what you hear
And I hope you feel the way we felt
When you put us all through hell
Can you tell me how you feel now
How do feel, how do you feel
Tell me how you sleep at night
Do you take those pills like me
Or do you toss and turn
and lay your head on the pillow and fall asleep
cause you just don't care,
how do you feel
And now I'm in your face
And you feel that empty space
Why did we how did we come to fall from grace
Falling, falling
Didn't you just hear us calling out
No there's nothing left to say
Cause you shouldn't have stayed away
No man leaves his flesh and blood this way
And I hope you feel the way we felt
When you put us all through hell
Can you tell me how you feel now
How do feel, how do you feel
Tell me how you sleep at night
Do you take those pills like me
Or do you toss and turn
and lay your head on the pillow and fall asleep
cause you just don't care
how do you feel
It took a crowd for me to see
That it really wasn't me
The swaying crowd is the cleansing rain
It took the pain away
And I hope you'll find yourself alone
In a million dollar home
You will be stuck
With a heart like a rock
I hope you run out of luck fool
How do you feel now
Does it hurt, does it hurt
How do you feel now
I'm just wonderin' how it feels
Mank been Het gebeurd elke keer weer, en elke keer kan ik er uiteindelijk wel mee omgaan. Elke keer merk ik dat ik het moeilijk vind maar dat het uiteindelijk wel mee valt. Zie het als een kater, je weet dat hij komt, je vreest ervoor, het voelt naar, maar als het uiteindelijk voorbij is viel het allemaal best mee.
Dit keer is het anders. De kater is niet zo erg als normaal maar dit keer bevalt die me niks. Ik wil het niet, ik overweeg zelfs om te zorgen dat ik nooit meer een kater krijg. Gewoon stoppen met die hap, geen kater meer, nooit meer. Maar zoals ik zei, het is geen gewone kater. Het is niet alleen maar hoofdpijn en misselijk. Dit keer is de hoofdpijn wat minder maar heb ik opeens een mank been erbij.
Ik gebruik de laatste tijd een bepaalde zin erg veel: Ik kan hier niks mee! Je kent dat wel, bepaalde dingen daar heb je geen zin in, daar wil je geen energie (meer) in steken. Waarom zou ik, waarom zou ik het weer doen.
Ik wou dat het zo simpel was, zo simpel dat ik gewoon kan zeggen vanaf vandaag drink ik niet meer, vanaf vandaag krijg ik geen kater meer. Helaas is het voor alcoholisten niet zo simpel, na het drinken stopt de kater misschien wel, maar wat daarna komt is veel erger. Waarom stoppen als je weet dat wat erna komt even erg is, misschien wel erger?
Wat is beter, af en toe een kater of voor altijd een mank been?
Niet veel soeps Mijn kerstpakket van dit jaar: een fles wijn of een doosje chocolade. Moeilijke keuze he? Ben maar voor de wijn gegaan, mijn chocolade behoefte is de afgelopen maanden nl erg laag en drank, drank is altijd handig, omdat je bijvoorbeeld het verdriet van je niet zo leuke kerstpakket weg moet drinken…
Verandering In het halletje van de koffie automaat stonden een paar flessen. Die waren verplaatst van naast de gootsteen naar een plank er tegenover. Een tijdje terug hebben X en ik die flessen uitvoerig bekeken, er stond nogal een bijzondere fles tussen. Deze fles was groen en had gewoon een rare vorm. Ja en wat doe je dan, je begint daar een gesprek over. Ik geloof dat we het wel een kwartier lang over deze fles hebben gehad eerst lacherig en daarna werd het zowaar nog serieus.
Elke keer als ik daarna koffie ging halen zag ik die fles staan en moest ik aan ons gesprek denken, glimlachend.
Vanmorgen stond ik weer eens koffie te halen (ik kan tegenwoordig ook niet meer zonder zo op de vroeger ochtend) en tot mijn verbazing zag ik dat de flessen waren weggehaald. Shit, zomaar uit het niets, weg. Nou ja jammer. Doorgelopen naar mijn plek en somber mijn koffie opgedronken.
Een zelfde iets maar dan wat groter gebeurde me vanmorgen nog vroeger. Ik stond bij de tramhalte op de Brouwersgracht te wachten. Ik keek een beetje naar alle tramgangers en zag een vrouw kijken naar de gebouwen achter me. Toen zij een stukje verder was gelopen keek ik ook even om. Wat ik zag was een grote shock. Het paard, het oude paard was helemaal weg, zomaar uit het niets, weg. Alleen de voorgevel stond er nog. Het boordje POH hing er ook nog maar verder was het allemaal weg. De hele binnenkant was weg, alles. Dat betekend dat als het paard straks weer opgebouwd is de hele indeling anders is.
Ik vraag me nou af wat erger is, dat mijn herinnering weg is gehaald (zoals met de fles gebeurde) maar nog wel hetzelfde is in mijn gedachten of mijn herinnering die helemaal veranderd wordt. Verandering is goed, maar het moet niet te gek worden natuurlijk.
Lay-out Inderdaad, een nieuwe lay-out. Helaas niks spectaculairs. Ik was de andere lay-out zat, er moest iets anders. Nou had ik dat al een tijdje. En een tijdje terug was ik ook al met iets anders bezig maar doordat mijn computertje gejat is moet ik helaas opnieuw beginnen. En nou wil ik dat best doen, alleen heb ik daar op dit moment de middelen niet voor. Mijn geduld vraagt weer eens om aandacht!! Ik was het dus zat en heb gewoon een andere blogspot lay-out genomen. Simpel en voor jullie misschien ook wat somberder. Mij bevalt het voorlopig wel.
How it use to be... Ik houd er van om terug te gaan in de tijd. Vroeger, vroeger was alles beter, vroeger deden we dit en vroeger deden we het zo.
Samen met Annie had ik de onprettige gewoonte om het altijd over vroeger te hebben. Niet omdat vroeger nou beter was maar vroeger was in je gedachten toch mooier. Als we dan bijvoorbeeld in de kroeg zaten en er kwam iemand voorbij van vroeger dan hoorde je ons meteen fluisteren en grinniken. Hier bleven we mee doorgaan tot ergernis van een aantal andere. Het was niet zo dat de andere het niet mochten horen maar ‘ze’ zouden het toch niet snappen, snap dat dan. Tuurlijk begreep ik dat het immens vervelend was voor de andere maar we konden niet anders, het was iets wat we moesten doen, het was van vroeger en vroeger was nou eenmaal vroeger. Later werd dat gefluister minder, het hoefde niet meer ‘de andere’ behoorde namelijk inmiddels tot het verleden en wisten waar we het over hadden. Er was geen reden tot gefluister, ze mochten en konden mee lachen.
Vroeger schreef ik hele boeken vol met alles wat ik meegemaakt had. Ik schreef alles op tot in de kleinste details. Ik maakte tekeningentjes van hoe en waar iedereen stond tijdens de gebeurtenis die ik omschreef. Een deel van die teksten heb ik nog wel, ik kijk ze alleen niet graag maar in. Er zijn een aantal redenen waarom ik niet meer lees wat ik toen schreef. Ik schreef vaak alleen maar wat op als ik boos, ontevreden of teleurgesteld was. Mijn teksten van vroeger waren dus niet de vrolijkste. Als ik wel over vrolijke dingen schreef had ik zoveel te vertellen dat mijn echte doel niet naar voren kwam. Ik wilde namelijk alles opschrijven en als ik dan bijna alles opgeschreven had wist ik niet meer wat ik echt wilde vertellen. Ik had ook te weinig tijd om dingen op te schrijven, moest eten, naar school of mijn huiswerk nog maken. Als ik dan stopte met schrijven schreef ik altijd de punten op die ik nog wilde vertellen, onderaan zag je dan een aantal getallen met onderwerpen erachter staan. Als ik de dag of week daarop weer iets wilde schrijven zag ik die punten staan en wist ik het niet meer. Moest ik eerst die punten afwerken of eerst schrijven wat ik in eerste instantie wilde. Het liefste deed ik het laatste maar het was slimmer eerst het eerste te doen want dan was het laatste verhaal ook meteen duidelijker.
De laatste en meest logische reden dat ik niet meer in mijn boeken lees is omdat het allemaal nog in mijn gedachten staat. Dingen die belangrijk zijn voor me staan in mijn geheugen gegrift, tot in de kleinste details. Waarom zou ik het na gaan lezen, ik ken het verhaal. In mijn gedachten kan ik de verhalen ook mooier maken dan ze in werkelijkheid zijn, heerlijk maar ook vervelend want dan wil ik weer zo graag terug naar vroeger. Gek eigenlijk dit jaar, deze maand, deze week is over een jaartje ook vroeger. Het vroeger dat altijd beter is, waar alles mooier was, het vroeger waar ik zo graag naartoe wil verhuizen. Misschien moet ik gewoon hier blijven, de klok stil zetten en dan ben ik altijd in vroeger.
Goed maar vroeger schreef ik dus veel, de laatste tijd dus niet meer, niet meer zoals ik dat vroeger deed (haha), ik schrijf nog wel dingen op maar anders. Nou dacht ik een uurtje geleden, ik ga er even voor zitten en schrijf het even van me af. Ik doe even net als vroeger en het gaat me lukken. Na driekwart A4tje te hebben getikt kwam ik erachter dat het weer niet lukte (driekwart A4tje is zo getikt, maar moet je voorstellen dat je het schrijft). Mijn gedachten gingen te snel. Het had geen zin, ik was weer teveel details aan het schrijven, er kwamen elke keer meer dingen bij die ik wilde vertellen en uitleggen. Ik was mezelf aan het uitleggen alsof ik iemand vertelde wie en hoe ik was. Dat is helemaal niet nodig want die teksten zijn toch voor mezelf en ik weet hoe ik ben. Dat weet ik nu en dat weet ik over een jaar of 10 ook nog wel.
Maar toch is het voor het verhaal dat ik opschrijf van groot belang dat ik uitleg hoe ik ben, ik zou bijna zeggen cruciaal. Zonder die uitleg is het verhaal namelijk niks meer waard. Ik dacht ik doe verstandig en hou ermee op. Ik weet dat het niet verstandig is ermee op te houden want ik moet het kwijt, ik moet dit verhaal aan mezelf vertellen, ik moet dit over een jaar of tien na kunnen lezen en er hard om kunnen lachen, of huilen. Dus met goede moed ga ik weer beginnen met mijn eigen verhaal, mijn eigen biografie, met alle details die erbij horen.
Rood Inderdaad, ik heb rood haar. Nee het is niet echt en degene die dat niet zien die snap ik niet. Volgens mij is er nog nooit een kind uit de baarmoeder gefloept met de kleur haar die ik heb. Tis niet punk rood (de enige manier dat ik de kleur kan beschrijven die ik bedoel) maar ook niet oranjerood of roodoranje, tis gewoon donkerrood. Een prachtige kleur als het net geverfd is. Tis ook wel een mooie kleur als het niet net geverfd is maar wat minder mooi. Het verrotte van de kleur rood is, is dat hij snel lichter wordt, van alle kleuren is rood degene die het snelste lichter wordt.
Maargoed genoeg over het beschrijven van mijn kleur haar. Ik ben vandaag naar de kapper geweest. Niks bijzonders gewoon een klein stukkie korter, het valt niet eens op. Toen ik Piet vertelde dat ik wat eerder wegging omdat ik naar de kapper ging keek die verrast op. Oh ja? Word je weer blond? Nee Piet! Ik word de komende 10 jaar niet meer blond. Oh…
Als mensen doorhebben dat ik niet van nature rood ben vragen ze meteen welke kleur ik echt heb. Blond, heel blond. Nee joh dat kan niet, hoe blond? Ik kijk dan even rond en wijs dan iemand aan die het meest in de buurt komt van mijn natuurlijke kleur, soms voeg ik er aan toe: en dan nog blonder. Oh jeetje echt, wat leuk (NEEEE dat was niet leuk), heb je daar nog foto’s van. Grom ja. Enig mag ik die eens zien. NEEEEEEE dat mag niet. Ik heb er absoluut geen behoefte aan om me te laten zien zoals ik was toen ik nog blond was. Als ik daar behoefte aan heb dan ga ik wel weer met een blonde kop rondlopen. Ik ben niet meer blond, ik wil niet meer blond worden en zal de komende 10 jaar (zoals ik net al zei), maak er maar meteen 20 jaar van, niet meer blond worden. Met andere woorden, wen er maar aan, ik ben ROOD!
Hmm wen er maar aan, als het goed is ben je er al aan gewent want je kent me waarschijnlijk niet anders.
Ik bedoel ik snap het niet, ik heb er ook geen behoefte aan om te weten hoe Piet (ik noem maar iemand) eruit ziet met rood haar, nee het interesseert me ook geen reet hoe die eruit zag toen die nog niet grijs was. Ik ken Piet als Piet met grijs haar, houden zo.
Gelukkig maakte mijn manager het meteen goed toen ik naar hem toe liep om te zeggen dat ik wegging omdat ik een afspraak bij de kapper had. Oh leuk zei, en voegde er aan toe: jij kan tenminste nog naar de kapper…
Gisteravond kwam ik vermoeid thuis. Alle energie was uit mijn lichaam getrokken en ik dacht er dan ook aan om lekker op de bank te gaan zitten tv kijken. Ik wist dat dit niet het juiste was om te doen maar ik voelde me niet ergens toe in staat. Ik was zelfs in de veronderstelling dat ik mijn portemonnee bij AH had laten liggen, gelukkig was dit niet het geval. Toen ik thuis kwam en de brievenbus opende zag ik iets dat mijn mondhoeken liet krullen. Een brief van de taxateur. Ik kon niet wachten tot ik binnen was dus op de weg naar de voordeur scheurde ik de envelop open, las de inhoud vluchtig door en lachte hard (viel me mee dat de buren niet even kwamen kijken, maar aan de andere kant die zijn inmiddels wel wat gewend).
Oh wat is het fijn om goed behandeld te worden. Ineens begreep ik niet waarom ik een minuut daarvoor geen energie meer had. De energie was opeens volop aanwezig. Ik had zo’n goede dag gehad, ik mocht trots op mezelf zijn. Niet alleen had ik bergen werk verzet maar had ik een aantal persoonlijk dingen geregeld die al een hele tijd (met nadruk op hele) gedaan moesten worden.
Na het heugelijk nieuws ben ik meteen een hapje voor mezelf gaan maken, na het eten ben ik er eens goed voor gaan zitten. Samen met een kop koffie heb ik eens alle punten op een rij gezet. Ik sloeg mijn nieuwe aantekeningen blok open en begon met schrijven. Het leek wel of ik niet meer op kon houden, en das eigenlijk niet zo leuk omdat ik begon met mijn to do’s op te schrijven. Dat werden er dus aardig wat. Nou had ik hele uiteenlopende to do’s, beginnend bij Casema overmaken en eindigend bij wanneer en waar wil ik op vakantie (incl. uitzoeken hoe duur mijn vakantie van volgende jaar – 2003 – ongeveer gaat kosten). Ook heb ik nog een lijstje op letten gemaakt. Het leuke van dat lijstje was dat 5 van de 6 punten die daarop staan over geld gaan, en dan wel in mijn voordeel.
Nou draait mijn wereld echt niet om geld, als dat wel zo zou zijn had ik namelijk al lang mijn belastinggeld teruggevraagd, nooit geld uitgeleend (of wel maar dan met rente) en was ik heel erg gierig geweest. Mijn vader heeft mij altijd geleerd dat ‘geld moet rollen’ (tot spijt van mijn moeder denk ik) dus zorgen we ook dat het rolt. Juist daarom is het zo prettig dat ik nu een kleine aanvulling ontvang op mijn rekening. Ik weet natuurlijk wel dat hij met ‘geld moet rollen’ bedoelde geniet, niet met mate maar wel gepast. M.a.w. zit niet op de centen etc. etc. maar kijk wel uit dat je het financieel red, en dat doe ik natuurlijk ook, maar een beetje extra geld is nooit verkeerd.
Anyway wat begon als een avond zonder energie eindigde in een hele actieve avond. Niet alleen had ik een aantal lijstjes gemaakt maar ook heb ik gisteravond nog een paar punten van het to do lijstje uitgevoerd. Ik kan dus zeggen dat gister een erg leuke dag was, in vele opzichten.
7! Jeetje zeg zo’n pakjesavond gaat je niet in de koude kleren zitten. Vandaag met voor bedachte rade wat later begonnen. Je weet dat als je een avond met vriendinnen hebt waar cadeaus worden uitgedeeld, muziek wordt gedraaid en drank op tafel staat dat je dan niet vroeg in bed ligt. Nee vroeg was het zeker niet. Ik kan me niet herinneren hoe laat het wel was maar zeker was wel dat het laat was.
Ik kon ook niet echt opstaan vanmorgen. Gelukkig zorgde Jazz erg goed voor ons en had een lekker ontbijtje op tafel gezet. Om toch een beetje wakker te worden ben ik eerst een glas koude cola gaan drinken.
Koude cola is heerlijk, en dan vooral ‘s ochtends na een avondje feesten. Annie begon in het weekend vaak met een glas koude cola. Die is gek dacht ik, tot ik het zelf eens ging proberen. Jeetje zeg daar knap je echt van op. Wel grappig als ze dan bleef slapen dan maakte ze me ‘s ochtends wakker met de vraag: heb je cola in huis. Ze rende dan het bed uit, kwam terug met cola en ging daarna weer liggen. Iets waar je haar dus echt S nachts voor wakker kan maken.
Anyway na mijn cola, lekker warme broodjes gegeten, hmm heerlijk. Eiersalade er op en ik was weer ready voor de day, dacht ik. Valt vies tegen. Ik heb helemaal geen zin om te werken, wil naar huis, wil slapen. Helaas voor mij maakt het niet zoveel uit of ik nou hier of thuis ben, op beide plekken moet ik werken. Hier voor de baas, thuis voor mezelf. De troep moet namelijk weer eens weg. Het begint er trouwens de laatste tijd op te lijken dat ik weekend heb om op te ruimen, te wassen en te strijken. Ik heb geen rust in het weekend, maar ik moet zwoegen, buffelen. Oh wel, ik moet gewoon mijn dagen beter indelen, niets moet alles mag tenslotte.
Goed gister was dus erg geslaagd. Ik kreeg een gedicht van 7 kantjes, zeven! Eigen stomme schuld natuurlijk, ik had namelijk verteld dat mijn gedicht best lang zou worden (werd uiteindelijk maar 1 A-4tje) en Ka die mij getrokken had dacht: haha ik kan dat beter!!!! En dat heb ik dus geweten. Het leuke van lootjes trekken en gedichten is dat je de gedichten hardop moet voorlezen. Hmm 7 kantjes voorlezen. Ik ben niet zo’n held in hard op voorlezen. Ik wist dat vroeger al en om mezelf te trainen ging ik dan in de keuken bij mijn moeder een boek lezen en dat deed ik dan hardop (Mijn ma werd wel eens gek van me). Maar helaas het heeft niet geholpen hardop lees ik nog steeds niet vlot en ook lees ik dingen die er niet staan. Zoals gister, ik las nichtjes en neefjes, wat stond er nichtjes en neven. Ja handig als je een rijm voorleest en je leest het verkeerd. Maar Ka het is je eigen schuld, 1 kantje was misschien nog foutloos te doen, maar zeven niet zoals je hebt gezien.
Apen lusten wel een borrel LUCKNOW - Ongeveer 35 chimpansees en bavianen in de dierentuin van Lucknow in het noorden van India krijgen sterke drank om beter tegen de winterse temperatuur te kunnen. Elke dag een paar glaasjes brandwijn als het overdag vriest, zei directeur Prabhakar van de dierentuin tegen het persbureau United News of India.
Hoeveel de dieren precies krijgen te drinken bepaalt de dierenarts van de tuin. Gewicht en lengte spelen daarbij een rol. Om de dieren aan alcoholconsumptie te wennen, krijgen ze vast een beetje te drinken voor de koude invalt. In Lucknow in de deelstaat Uttar Pradesh daalt de temperatuur in de winter ook overdag onder het vriespunt.
Oops Ik kon het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om er wat van te zeggen. Ik vond het een beetje zielig. Als het mij zou overkomen had ik graag gewild dat er wat van gezegd werd. J. zijn gulp stond open. Maar wat moet je doen, gewoon zeggen: hey je gulp staat open. Dan krijgt hij een rood hoofd en weet ik niet hoe ik moet kijken, en eigenlijk moet ik dan heel hard lachen maar dat is dan zo zielig, dus ik heb maar wijselijk mijn mond gehouden.
Een half uur geleden zag ik het, ik weet niet hoe die er nu aan toe is. Maar ik hoop dat hij dicht zit, anders moet ik er wel wat van zeggen.
