Werk Als ik ergens niet van houd dan is het wel echt roddelen. In mijn vriendenkring komt het gelukkig niet voor maar op me werk daarentegen kunnen ze er wat van. Ik heb geleerd om er zelf niet in mee te gaan, duidelijk aangeven waar ik wel en niet van houd, mijn normen en waarden laten zien zonder namen te noemen.
Toch is het wel handig als mensen roddelen, vooral op werk. Je komt erachter hoe de verhoudingen liggen (vooral als je nieuw bent is dat handig om te weten), wie je waar voor kan gebruiken en bij wie je voor andere dingen niet moet aankloppen.
Vanmiddag gaf ik aan dat persoon x en ik soms wat moeilijk met elkaar door 1 deur kunnen op zakelijk gebied (let wel dit was een zakelijk gesprek over mijn ervaringen op werk e.d. en valt niet onder roddelen), ik gaf aan dat op persoonlijk vlak het wel meeviel maar dat we elkaar nog een beetje moeten aftasten m.b.t. het werk.
De persoon waarmee ik hierover sprak had een ‘neutrale’ positie aan moeten nemen, maar nee. Hij ging me even vertellen dat hij persoon x helemaal geen aardig mannetje vond, hij vond het een eikel etc. etc.
Mijn directe collega S. vroeg me gister hoe ik mijn toekomst zag, of ik jaren bij dit bedrijf zou blijven? Mijn antwoord, nee! Ik heb deze baan in eerste instantie genomen omdat ik zonder werk zat en de rekeningen moeten toch betaald worden. Nu ik er eenmaal zit heb ik het wel naar me zin, ik leer dingen die ik wel grappig/leuk vind.
Ze willen me een soort leiding gevende functie geven, kom maar op. Maar het bedrijf is raar, het personeel is wel ok maar de manier dat er met ze om wordt gegaan vind ik niet acceptabel. De meeste werknemers die weg zijn worden als stront behandeld en duidelijke afspraken zijn er niet. Op het moment dat ik besluit weg te gaan zal ik er voor zorgen dat ik geen natrap kan krijgen.
Volgende week gaat er iemand overlopen naar een concurrerend bedrijf, maar eerst even gezellig met zo’n alle een avondje uit om vervolgens die persoon niet meer aan te kijken, geen service meer te verlenen aan het andere bedrijf maar wel service willen krijgen, kiss my ass denk ik dan, maar ik slik het in en observeer: hoe het niet moet!
Hey Hier heb ik niet om gevraagd. Ik bedoel ik heb netjes, zoals met mezelf afgesproken, gezond gegeten. Ik heb weer als vanouds gekookt, zelfs afgewassen voordat ik ging eten. Veel rijst en veel groente, m.a.w. gezond. Misschien beetje teveel rijst en veel groente maar ach het was gezond en dan wist ik tenminste dat ik niet meteen honger zou krijgen.
Maar nee, het geluk is niet aan mijn kant. 45! minuten na mijn avondeten kreeg ik een beetje trek, na 1 uur kreeg ik honger. Ik bedoel waarom zou je dan nog gezond, of beter: veel gezond eten???
Op de middelbare school waren we een eenheid, misschien als ik er op terug kijk - eerlijk terug kijk - naar hoe we echt waren was dat misschien niet zo. Alle drie waren we onzeker en bang, maar misschien moet ik alleen voor mezelf spreken.
Het voelde als one for all and all for one, maar ondertussen als de dood kwijt te raken wat we hadden, en bang zijn dat wat ik dacht dat waar was onecht was. Kanten kiezen terwijl kanten kiezen niet de bedoeling was in deze eenheid. Geen kanten kiezen maar toch verliezen wat zo waardevol was.
Die eenheid bestond niet meer en leek niet meer te lijmen, een eenheid leek opeens helemaal niet meer te werken. Nu na een aantal jaar weet ik weer dat zo´n eenheid wel kan werken, soms met ups en soms met downs. Nu weet ik dat die downs waardevol kunnen zijn. Die downs kunnen nooit meer zo worden als ze toen waren. En als ze down zijn, dat geeft dat niet, ja tuurlijk geeft dat wel maar daar dealen we wel mee, anders dan toen.
Kwaad was ik toen, hoe kon ze het doen, hoe haalde ze het in der hoofd. Maar nooit heb ik het lef gehad het tegen der te zeggen. 3 werd 2 –door haar toedoen - Twee werd uiteindelijk drie keer 1 wat vervolgens weer 4 werd. Of vijf of desnoods toch drie. Waar het op neer komt is dat het niet meer uitmaakt hoe groot of klein die eenheid is. Eigenlijk heb je door die eenheid kapot te maken een heleboel goed gemaakt, al zag ik dat toen niet.
Toen maakte jij iets kapot wat niet had gehoeven. Soms denk ik je te zien, en zie ik je gelukkig niet. Er zijn tijden geweest dat als ik je maar dacht te zien ik vreselijk kwaad werd, niet om wat je had gedaan maar om de persoon die je was, echt was. Alles had ik met je gedeeld en voor jou was het zo makkelijk dat weg te gooien.
Toen je weer eens belde was het als vanouds. Na dat gesprek realiseerde ik me dat je niks veranderd was.
Dat is nu ongeveer een jaar, misschien twee geleden. De laatste tijd vraag ik me af hoe het met je is, hoe je zal zijn, of ik je mag of nog steeds naar je kijk en je dingen zal verwijten. Of we, of ik normaal kan doen. Vergeven hoeft niet - niet meer van toepassing - maar vergeten zal ik dat kunnen. En toch vraag ik me af hoe het met je is, al zal ik je niet meer bellen, negeren zal ik waarschijnlijk niet kunnen.
Okay komt die: Ik kan je vertellen dat ik soms mensen haat, echt die hele mensheid, bah gewoon. Ik bedoel niemand in het bijzonder en das misschien des te erger, mensen zijn soms bah. Het erge is dat ik mezelf dan ook niks vind, das niets nieuws maar daar ben ik al jaren aan aan het werken, dus dan is het weer wel erg. Mensen zijn soms bah, en das een conclusie die ik steeds vaker trek, die niet op 1 gebeurtenis is beargumenteerd, maar meer op het feit dat ik het gewoon wil zoals ik het wil.
Inderdaad het moet op mijn manier, maar eigenlijk ook niet, eigenlijk helemaal niet op mijn manier, doe het op je eigen fucking manier, maar laat mij a.u.b. met rust, al die vreemdelingen die ik niet ken, en vaak niet wil kennen moeten me met rust laten, en als ik je dan toch ontmoet of toevallig spreek, moet je niet boos worden dat ik bel, wees blij oude man, dat ik je bel, ik zou wel een andere oude man willen bellen maar ik denk niet dat hij dat op dat tijdstip op prijs stelde, dus bel ik jou, niet omdat ik je wil bellen maar omdat ik die andere man, die misschien niet oud is maar wel een giga lullie (althans soms in mijn ogen) wilde bellen. Ja inderdaad, je was een vervanging, ik wilde je niet ik kreeg je cadeau, en je was er geeneens blij mee. Nou ik kan je vertellen ik ook niet.
En dan zijn er meer van dat soort gevallen, zoals ik al zei: het is niet op 1 gebeurtenis beargumenteerd maar het is gewoon zo, doe normaal dan kan ik verder gek genoeg doen, snap je, is het duidelijk. Ja mooi.
En dan krijg je nog zaterdag hé, ja dat moet ik dan ook even kwijt, wasdag dus. Wie? Welke debiel heeft bedacht dat we maar een x-aantal kleding stukken hebben? Waarom kan ik niet elke dag naar de drogist lopen en net als een dropje een nieuw kleding stuk pakken, ik bedoel dat moet toch mogelijk zijn, nee nu moet ik gaan wassen, tss
Verder heb ik wel zin in morgen, en overmorgen en die dag ernaar, want dan is het weekend. En misschien gebeuren er nog wel leuke nieuwe dingen…
Jammer Jammer dat de vakantie om is, jammer om een aantal redenen, maar vooral jammer dat ik niet meer de hele dag kan lezen. Ik heb er echt van genoten, heerlijk...
Zelfs op het terras, wat volgens mij niet geheel gewaardeerd werd, maar ja het was ook zo spannend.
