Een lange week vakantie gehad en inmiddels weer teruggeworpen in het “normale” leven. Eerste werkdag wasn’t so bad maar vakantie hebben is altijd beter.
Heerlijk een week niks gedaan. Maar ook weer achter ontdekkingen gekomen die ik liever niet had geweten, zoals dat het verleden niet valt uit te wissen, pijn van toen gaat nooit weg en de woede is er nog steeds. Some people never change, maybe they shouldn’t. Als ze dat wel zouden doen zou ik er misschien niet mee om kunnen gaan, nu kan ik tenminste nog kwaad worden. Nadat ik daar afgelopen zaterdagavond goed over gezeken heb en me bezat heb is het weer tijd om het achter me te laten en te vergeten.
Verder ben ik begonnen in mijn boek over dromen: Creatief Dromen – Droombeheersing en Bewustzijn. Een boek over hoe om te gaan met je dromen en droomgebruik in verschillende culturen. Naar aanleiding van dit boek ga ik eens beginnen met een dromen(dag)boek. Gewoon eens opschrijven wat ik nou precies droom en kijken of ik patronen herken, of er iets mee kan. Mensen met veel nachtmerries kunnen heel veel hebben aan deze dromen, een nachtmerrie heb je niet voor niks, ze helpen je je problemen op te lossen. Ik kan me de laatste keer dat ik een echte nachtmerrie had niet meer herinneren, ik geloof alleen niet dat ik geen problemen heb ; )
Bijna vakantie....
Toch wel zin in..lekker niks doen.
Door een te grote koffer teveel gepakt, maar dat geeft natuurlijk niet.
Sam zit rond te kijken en vraagt zich af wat ik in godsnaam doe, gelukkig blijft ze niet helemaal alleen achter en ben ik over een weekje al weer terug.
Nog meer goed nieuws is dat mijn verzekering mij lief genoeg vond om mijn declaratie van mijn tandarts bezoek te accepteren. Rekening twee is onderweg en helaas zal ik rekening drie dit jaar zelf moeten betalen, aangezien wachten tot begin volgend jaar niet tot de mogelijkheden behoort.
Tja, daar ben ik weer.
Niet echt in mijn vrolijkste bui. Had niet echt een vrolijke bui vanmiddag. Kom er steeds weer achter dat ik niet met mensen om kan gaan, ik veracht ze soms. Mensen zijn leuk zolang je ze af en toe spreekt. Vanmiddag in mijn rookpauze een hele andere kijk gekregen om E. een collega van me die vertelde dat hij 55 is. Jeetje zeg, dat zag je toch niet, misschien ligt dat wel aan het feit dat hij een vrouw heeft die een jaar of 15 jonger is. Hij heeft een soort second life, twee kinderen die bijna officieel volwassen zijn en twee mannetjes van 5 en 7. Anyway, hij verbaasde me vandaag een beetje, meneer is een echte versierder en vandaag voor het eerst een serieus gesprek gehad met hem, dat was wel eens leuk.
Maar deze man spreek ik niet dagelijks dus ik kan hem verdragen.
Dat klinkt een beetje dramatisch maar ik zit er weer eens doorheen. Ik heb het soms zo gehad met mijn collega’s, en niet omdat ik ze niet aardig vind maar het zijn niet mijn mensen. Ik kies er niet voor om 40 uur per week met hun door te brengen. Ik zie ze liever niet.
Mensen zijn heel slecht in het accepteren van andere mensen, van hoe mensen zijn en kunnen heel slecht omgaan met de slechte eigenschappen van andere. Ik ook, ik ben waarschijnlijk het ergst. Zeker op dagen zoals vandaag, waarin ik rust wil, wat een onredelijke eis van me is, aangezien ik te druk ben voor andere.
Maar vandaag geen gezeik a.u.b. Geen gezeik over tramhaltes, geen bemoeienis over iets dat ik wil uitleggen, geen gezeur dat ik niet uitgeslapen ben (please, verzin eens wat beters!), gewoon rust. Hey, blijf eens zitten ik wil naar huis, je hoeft niet tegelijk weg te gaan met me, laat me met rust en vraag niet of er wat is, want er is niks. Ik ga je niet uitleggen dat ik de wereld een rotte appel vind want dan krijg ik jouw mening door me strot geduwd en nee daar zit ik niet op te wachten. Als ik zeg dat de kleuren van mijn beeldscherm anders zijn, wil ik niet horen dat ik me dat inbeeld, dat dat ligt aan hoe het scherm nu hangt. (we hebben sinds vanmiddag onze beeldschermen aan een soort arm hangen, in de lucht dus). Ik wil je gewoon niet zien, en nee jou ook niet, en jou ook niet.
Gelukkig heb ik bijna vakantie, waar ik geen zin in had maar steeds meer zin in krijg op deze manier.
