Het bezoek Zolang morgen niet de dag is dat ik naar de tandarts moet is het best te doen. Tuurlijk ben ik er mee bezig, het enige wat ik de laatste weken dacht was: binnenkort naar de tandarts, maar binnenkort was nog niet morgen, dus nog geen echt grote zorgen.
Vanmorgen stond ik op met een eng gevoel, shit naar de tandarts. Waarom ben ik niet zo heeeel erg bang, vroeg ik mezelf af. Ach, dat komt omdat ik best weet dat het niks voorstelt zei ik dan tegen mezelf.
Ik kwam 10 minuten te vroeg aan en ben in de wachtkamer gaan zitten, ik dacht: rennen kan nog, maar de wijze Lana (die zit me altijd toe te spreken vanaf mijn linkerschouder) gilde dat ik moest blijven zitten. En weer verbaasde ik mezelf. De bangheid viel best mee.
Ik werd door 1 van de twee assistentes gehaald en hoor haar ondertussen nog zeggen tegen de enge tandarts: nee ze is niet nieuw alleen heel lang niet geweest!
Ik kom binnenlopen en BOOM! al de angst die ik de hele dag te weinig heb gevoeld komt naar boven. Ik hoor hem in de verte zeggen: eens kijken of ik haar nog herken, jawel ik ken je nog, hoe is het? Ik schud zijn hand (hij zit trouwens heel relaxed achter zijn bureau) en ik hoor mezelf zeggen dat het nu niet zo goed gaat. De tranen springen in mijn ogen en ik loop richting de gang om me uit de voeten te maken maar wijze Lana gilt weer tegen me dat ik moet blijven dus loop ik in paniek weer terug. Ow ow dit is een ernstig geval zegt hij (en bedankt!). Een benauwd gevoel heeft zich meester van me gemaakt en ik weet niet waarom ik ooit een afspraak heb gemaakt.
Na een glaasje water ben ik wat rustiger geworden en mag ik plaats nemen op zijn knal groene stoel, terwijl ik lig kijk ik naar een Amsterdamse gracht bij nacht. Ik knijp me eigen handen fijn, en meneer de tandarts gaat aan het werk. Eerst foto?s. Elke keer dat er een foto gemaakt wordt hoor je een vage mannen stem wat zeggen, maar omdat zijn muziek aanstaat (hele stoere dance) kan ik het niet verstaan. Er worden wat cijfers en letters geroepen: O5 of N4, ondertussen knijp ik nog harder. Meneer de tandarts ziet dit en zegt dat ik moet ontspannen omdat me handen er anders afvallen.
Hij vraagt me hoe het komt dat ik zo bang ben. Komt het door mijn eerdere bezoeken bij hem? Is hij niet aardig? Je bent hier toch vaak geweest toen om je kroon te zetten en dat was toch wel wat meer werk dan deze controle, ging toch goed? Ik zeg dat het niet door hem komt, dat het gewoon doodeng is. Hij gaat nog even verder en uiteindelijk mag ik spoelen. Er wordt een afspraak gemaakt voor over een maand, hij verteld me dat we het rustig aan doen (inderdaad ik heb een paar gaatjes) en dat als ik de bewuste dag niet kan, of niet wil komen ik maar moet bellen. Ik stamel nog dat ik echt wel kom, de eerste stap is gezet. Ik schud weer zijn hand en dit keer is het toegestaan om weg te rennen.
Als ik buiten loop en kijk hoelaat het is, zie ik dat ik nog geen kwartier binnen ben geweest.
Na de afspraak met de tandarts heb ik ook eindelijk een nieuwe huisarts. Vanmiddag ben ik ingeschreven, nu alleen nog zorgen dat mijn dunne medische dossier bij mijn nieuwe arts terecht komt. Geen zin om te bellen dus heb ik netjes een briefje geschreven. Gelukkig hoef ik niet langs te komen voor een kennismakingsgesprek, het kennismaken komt wel een keer.
Voordeel van deze nieuwe arts is dat ik maar 1 minuut hoeft te lopen mocht ik echt doodziek zijn. Niet dat mijn oude arts ver was, 10 minuten fietsen, maar het zijn de kleine dingen he.
Het begint eindelijk ergens op te lijken. Ik begin te doen wat ik mezelf al maanden, jaren beloof. Me leven op orde te krijgen, voor mezelf. Dingen afronden en niet mijn kop in het zand blijven steken.
Heb serieus zitten nadenken over het afronden van mijn studie, en dan bedoel ik niet dat ene vak dat ik nog moet halen. Ik heb ooit het eerste jaar accountmanagement gedaan (een twee jarige opleiding). De bedoeling is altijd geweest dat ik het maar 1 jaar zou doen, maar waarom zou ik het niet afmaken. Het kost me maar 1 jaar, maar aan de andere kant kost het ook een hele hoop centjes. De centjes moet ik er maar voor over hebben, al ben ik het liefst totaal schulden vrij. Dat jaar is te doen. Waarschijnlijk alleen voltijd maar daarvoor moet ik maar eens serieus een gesprek gaan voeren. Een papiertje brengt voordelen mee, en het voelt voor mezelf goed om het af te maken. Ik wil veel, maar zal ergens een begin moeten maken. Mocht ik er echt voor gaan dan zal er hoop moeten veranderen. Ik zal anders moeten gaan leven, goedkoper, ik zal een parttime baan moet zoeken, en dit is niet echt het moment voor baantjes, zeker niet als ze tijdelijk en parttime zijn. Maargoed, zit het leven niet vol met risico's die je moet nemen? Zal ik die sprong gewoon wagen, en er helemaal voor gaan? Waarom niet, het voelt niet eng aan.
Engggg Sinds maandag ben ik druk in me gedachten bezig met de tandarts. Eng dood eng is het. Ik durf niet maar heb besloten morgen (of ieder geval deze week) te bellen voor een afspraak. Ben er nog steeds niet achter of ik naar een andere tandarts moet gaan, en omdat ik niet kan beslissen heb ik maar besloten om naar me oude tandarts te bellen. Zegt hij: nee je bent niet meer welkom, dan ga ik maar op zoek naar een ander. Een gedwongen besluit omdat ik niet kan besluiten.
Ik wil echt niet, maar ik moet van mezelf. Het liefst wil ik iemand meenemen om me handjes vast te houden maar dat staat zo stom. En het gaat nergens over want ik moet in die stoel liggen en niemand anders. Aan de andere kant wil ik absoluut niet dat er iemand meegaat. Ik ben als de dood voor wat die man gaat zeggen over mijn gebit. Dat hoeft niemand anders te horen. Ik shake al bij de gedachten wat er allemaal moet gebeuren.
Maar het lijstje voor 2004 moet en gaat afgewerkt worden.
Naar de tandarts gaan
Nieuwe huisarts zoeken
Studie afmaken
Dat lijstje voor 2004 is natuurlijk veel langer maar te lang en oninteressant om hier om neer te zetten.
Ik ben weer eens eng op tijd met me belasting aangifte. Alleen vervelend dat een van mijn vorige werkgevers niet meewerkt. Nou ja werkgever. Ik heb 1 dag voor ze gewekt en nou krijg ik een jaaropgaaf van ze opgestuurd (waar ik natuurlijk eerst over heb moeten bellen) die totaal niet klopt met het bedrag dat op mijn rekening is gestort. Dat ook totaal niet klopt met de specificatie (die ik ook pas vandaag ontving), waardoor ik mijn aangifte dus niet kan opsturen, en eerlijk gezegd baal ik daar een beetje van. Ik wil dat soort dingen gelijk afhandelen, geen late actie van mijn kant maar natuurlijk word je dan weer tegen gewerkt.
Ik merk dat ik de laatste tijd weer veel aan het zeuren ben. Ontevreden en onrustig ben. Eens in de zoveel tijd komt dat boven drijven en dat is niet de bedoeling. Ik heb nog steeds geen manier gevonden om dat gevoel uit te bannen of er mee om te gaan.
Ik hoop door stapje voor stapje me leven op orde te krijgen dat gevoel ook naar de achtergrond te laten verdrijven.
