Strike a pose Gister naar de opendag van de Kunstacademie in Den Haag geweest. Niet voor mezelf maar om even een bezoekje te brengen aan Annie.
Toen ik aankwam even een babbel met haar moeder E. gemaakt, Annie was druk in de weer. Ze had twee toeschouwers, twee kids. E. vond het zo'n leuk plaatje en zei dat ze het jammer vond dat ze haar camera niet bij haar had. Ik pakte snel me telefoon en hoopte dat het niet gezien werd door de kids of door Annie cause I know she loves it just like me!
Zie hier (een deel van) het resultaat.
Het linkse meisje zag dus wel dat er een foto werd gemaakt en nam meteen een pose aan. Prachtig gewoon. Ik zou wel willen weten wat zij over 15 jaar doet.
Morgen is eindelijk de begrafenis, na anderhalve week mag hij eindelijk naar zijn laatste rustplaats toe. Ik heb besloten om alleen naar de rouwceremonie te gaan. Op de begrafenis zal ik me out of place voelen maar ik wil dit wel soort van af sluiten.
Wanneer is: de toekomst? Er wordt van verschillende kanten geroepen dat de postbank.nl slecht is, dit heb ik helaas ook al meerdere keren ondervonden maar aangezien de rente hoger is dan bij mijn andere bank blijf ik terugkomen.
Net kon ik toch een kleine gniffel niet onderdrukken, zie voor uzelf:
En dan de help waar ik de melding: 24-1 probeerde op te zoeken (ik wist dat ik er niets nuttigs zou vinden maar proberen kan geen kwaad dacht ik)...
Werk Vanmorgen duidelijk met mijn verkeerde been uit bed gestapt. Ik deed mijn ogen open en de dag voelde meteen shit aan. Toch opgevrolijkt door mijn muziek naar de tram gelopen. Daar ging het weer mis. Vijftien minuten wachten op de tram, tram voorbij laten gaan omdat ik er niet in mocht van de passagiers, tweede tram zat net zo vol als de eerste met het verschil dat ik er dit keer wel bij mocht. Normaal gesproken ben ik binnen 15 minuten op werk dit keer heb ik er 50 minuten over gedaan. Werkdag begon verder redelijk goed.
Baas F. las onze horoscoop voor de dag voor. Waterman: je voelt je onzeker en de dag verloopt niet soepel, spanningen. Tea time, woordenwisseling met collega T. (behandel me aub niet als je kind!).
Wel raar hoe de dood van een collega zo blijft hangen. Het was niet een man waarmee ik veel werkte, hij was manager op een andere afdeling maar ik zag hem altijd met roken. Opeens uit het niets is iemand dan weg, zomaar. 's Ochtend heeft hij zijn laatste ontbijt gegeten, zal dat hebben gesmaakt? Zal hij die dag moeite hebben gehad met opstaan, een rothumeur gehad? Of misschien had hij heel veel zin om naar huis te gaan, hij was op zakenreis. De mail die rond ging op werk had het over zijn bijzondere humor en dat stond er niet vanwege 'niets dan goeds over de doden' het was zo, je lag altijd in een deuk om hem. Zal hij die ochtend nog hebben lopen geinen met E.?
Ik weet niet wat het is wat ik voel. Het is geen groot verdriet maar het feit dat hij dood is blijft maar hangen. Het bord bij de ingang op werk staat helpt ook niet. Elke dag als ik aankom of ga roken zie ik zijn foto staan, met die typische glimlach.
