Sam, the story
Omdat Sam de laatste tijd extreem veel dronk en haar ontlasting niet helemaal ok was besloot ik maar eens naar de dierenarts te gaan. Erg veel zorgen maakte ik me niet omdat ze verder normaal deed en ik niet het gevoel had dat ze zwakjes was.
De dierenarts nam wat bloed af en ondertussen vertelde hij wat voor een enge ziektes ze allemaal kan hebben (nice). Het bloed kan bij de dierenarts meteen getest worden op suiker en aandoeningen aan de nieren, alleen om haar lever te testen wordt het bloed weggestuurd. Na 5 minuten vertelde hij me leuk dat hij bijna zeker wist dat ze suikerziekte had. Ik kreeg meteen te horen hoe ik haar moet behandelen en wat de gevolgen zijn. Om de twaalf uur insuline spuiten, 1 soort eten, geen extra-tjes (nice).

Maar om alles zeker te weten moest ze vandaag nuchter nog een keer getest worden. Wat een hel om je kat te zien die doodsbang is! De arts bevestigde dat ze inderdaad suiker heeft. Vanmorgen had ik een andere arts dan gister, eentje die naar mijn idee meer op haar gevoel werkt, meer geïnteresseerd. Meer bezig met hoe Sam zich gedraagt en hoe ze reageert in het dagelijkse leven zodat ze daar haar plan aan kan aanpassen.

Allemaal instructies gekregen, hoe spuit je, wanneer spuit je, wat doe je bij een hypo (maandag kende ik dat woord niet eens!). Zelfs geleerd hoe ik haar de insuline moet toedienen!

In eerste instantie had ik zoiets van: oh hier ga ik wel even mee om. Een kat met suikerziekte, prima mee te leven. Maar net had ik toch wel zoiets van: wordt dit haar leven? Ik weet ik overdrijf, die spuitjes daar heeft ze weinig last van en zolang zij hierdoor een goed leven door kan hebben dan moet ik dat doen En de vraag is ook niet of ik haar wel of niet de insuline ga geven. Het gaat er eigenlijk om hoe ik hiermee om moet gaan. Ga ik nou elke keer als ze raar doet denken: oh jee ze heeft last, heeft ze nou een hypo? Zal ik toch maar even langs de dokter gaan?

Vanavond zelf de insuline ingespoten en dat ging niet helemaal goed, wat volgens mij kwam doordat ik het gewoon zielig vind. Morgen weer proberen en dan zal het vast beter gaan. Over een jaartje hoort dit gewoon tot ons dagelijks leven en weet ik niet beter.

Maargoed er is ook nog goed nieuws, haar niertjes zijn tip top in orde…

Oh ja, wat zijn die bezoekjes bij de dierenarts teringduur!